Gorzej, bo nie byłam w stanie polubić głównej bohaterki. Fanny Price jest ubogą kuzynką wychowującą się w domu bogatych krewnych. Ma w bród jedzenia, ubrań, otrzymuje dobre wykształcenie i uwagę ze strony dorosłych. Brakuje w tym wszystkim tylko miłości. Jest jeszcze ciotka Norris, która na każdym kroku przypomina jej o jej gorszej pozycji społecznej. Nic dziwnego, że dziewczyna nabawiła się w końcu kompleksu niższości. W dodatku jest wydelikacona i płaczliwa. No i jak tu czytać o takiej bohaterce! Doskonale rozumiem pana Bertram, kiedy prawi siostrzenicy kazanie o straconej życiowej szansie. To rzeczywiście wyglądało na głupi upór z jej strony, albo strach przed zmianami, a nie na złamane serce.
Dużo bardziej odpowiada mi filmowa Fanny (wersja z 1999), jest w niej więcej życia i potrafi umotywować swoje "nie" wobec innych. Taką Fanny rozumiem. Chociaż sam film też nie jest bez wad. Scenarzysta zrobił z pana Bertrama potwora, choć w powieści było wyraźnie zaznaczone, że był to dżentelmen godny szacunku, obowiązkowy i odpowiedzialny, choć może czasami srogi. Jest jeszcze wersja z 2007 roku, ale dla mnie to lekka pomyłka. Tutaj twórcy filmy przedobrzyli w "ożywianiu" postaci Fanny. Nie bardzo mi też pasuje typ urody aktorki do filmu kostiumowego. Jako Rose, towarzyszka doktora Who była wspaniała, ale jako Fanny... nie, nie jestem przekonana. I to bieganie z rozpuszczonymi włosami. Kto tak się czesał w XIX wieku? Nie wiem jak Wam, ale mnie przeszkadzają takie niedociągnięcia.
Jak na razie czytałam tylko trzy książki Austen, a i tak uważam że Mansfield Park był najsłabszą z nich. Z biegiem czasu zatarli mi się bohaterowie i historia ale zostało wrażenie czegoś nieciekawego i czytanego na siłę.
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńJa przy pierwszym czytaniu też uznałam "Mansfield Park" za nudny. Po latach jestem już zakamieniałą wielbicielką Austen i lubię wszystkie jej książki, doceniłam także i tą. Niemniej Fanny Price jest rzeczywiście irytująca i chyba lubię ją najmniej ze wszystkich bohaterek Jane Austen.
OdpowiedzUsuńEkranizacja z 1999 roku mi się niespecjalnie podobała, a tej z 2007 r. jeszcze nie widziałam, ale czytałam słabe recenzje. No i ta aktorka to rzeczywiście pomyłka.
Ja jeszcze filmy mam przed sobą. Ciekawy wpis, trzy w jednym: o książce i dwóch ekranizacjach :-).
OdpowiedzUsuńDla mnie to na razie najsłabsza książka Austen, ale może gdy kiedyś przeczytam ja drugi raz, bardziej mi się spodoba, bo będę wiedziała czego się spodziewać :-).
Austen nie dla mnie, to nie moje literatura
UsuńA ja bronię "Mansfield Park". Dla mnie to najlepsza książka Austen, jaką do tej pory czytałam :-) A czytałam już "Emmę" i "Rozważną i romantyczną". Ale ja już taka jestem, że nie idę w parze z ogólnym przekonaniem. Zazwyczaj jest tak, że co podoba się ogółowi, to nie podoba się mnie i na odwrót ;-) Mam już za sobą ekranizację z roku 2007 i generalnie podobała mi się. Mam tylko zastrzeżenia do tego, że ominęli w niej trzy podstawowe sceny z książki. Aktor, który zagrał Edmunda, jak dla mnie fantastyczny, czego nie mogę powiedzieć po obejrzeniu zwiastuna z roku 1999. Dodam też, że "Mansfield Park" tak bardzo mnie zachwycił, że mam zamiar użyć tej książki w swojej powieści, którą piszę od jakiegoś czasu na blogu :-)))
OdpowiedzUsuńZnam książkę i mam na półce, pamiętam, że z wielką przyjemnością ją czytałam. Oglądałam film z 2007 r. i jakoś nie oddał jak dla mnie klimatu książki, ale wersji z 99 nie znam i chętnie obejrzę.
OdpowiedzUsuńwarto nadrobić tę zległość,
UsuńChociaż czytałam książkę i oglądałam film, to nie wywarła na mnie ta historia wielkiego wrażenia. Nawet nie pamiętam dokładnie fabuły. To chyba jedna z najsłabszych książek Austen.
OdpowiedzUsuńJednak "Duma i uprzedzenie" jest bezkonkurencyjna, pozostałe powieści Austen, oględnie rzecz ujmując - takie sobie :-)
OdpowiedzUsuńWciąż zapominam zapytać i teraz w końcu chciałam to zrobić: czy możemy Twoją recenzję umieścić na naszym blogu Klubu Jane Austen?
OdpowiedzUsuńUwielbiam Austin. Nie jest to zwykła twórczyni romansów, a może po prostu jej romanse nie są zwyczajne. Trochę zresztą o tym pisałam tutaj: http://literacie.blogspot.com/2012/12/duma-i-uprzedzenie-czyli-za-co-kochamy.html Rozumiem jednak, ze nie każdemu jej styl może przypaść do gustu. Podpisuję się jednak pod komentarzem Marlow - "Duma i uprzedzenie" jest bezkonkurencyjna w swym gatunku i może nawet nie tylko gatunku...
OdpowiedzUsuń