Wdowa Couderc - Georges Simenon

To jeden z tych przypadków, kiedy wstęp do powieści jest tak samo ciekawy jak sama powieść. Georges Simenon napisał 400 powieści (!) prowadził przy tym bujne życie towarzyskie, a jego biografowie zastanawiali się jak to było możliwe. Chociaż z drugiej strony, skoro na napisanie powieści wystarczało mu zwykle 3 tygodnie... Jestem pełna podziwu.  Georges Simenon, o którym nigdy wcześniej nie słyszałam, był pewien, że dostanie nagrodę Nobla i był zdruzgotany, kiedy tak się nie stało. Za swojego największego konkurenta uważał Alberta Camusa i to on, a nie Simenon, otrzymał Nobla w 1957 roku. Camus przeszedł do historii literatury, o Simenonie mało kto słyszał, tymczasem autor wstępu Paul Theroux próbuje nam udowodnić, że niesłusznie zapominamy o tym belgijskim pisarzu.

Dobrze, teraz co do samej powieści. Język Wdowy Courderc jest bardzo prosty, lakoniczny. Ponoć autor powiedział kiedyś, że jeżeli widzi jakieś ładne zdanie, to natychmiast  je wykreśla.  Ta prostota każe skupić się nam na samej fabule.

Jean bohater powieści dopiero co wyszedł z więzienia, wsiada do autobusu bez większego bagażu i bez celu. Zaniedbany, a mimo to przyciąga wzrok kobiet. Wpada w oko dwadzieścia lat starszej od niego wdowie. To silna kobieta, która już dużo przeszła w życiu. Ponieważ ma takie, a nie inne doświadczenia uważa, że o wszystko w życiu musi walczyć, podporządkować sobie otoczenie wszelkimi sposobami. To są bohaterowie naszego dramatu. A dalej cóż miłość, zazdrość  i wyrzuty sumienia. Wszystko co bolesne, zagmatwane, ludzkie.

Zapomniałam jeszcze dodać, że powieść wyszła w Serii Nowy Kanon. Jak na razie się na niej nie zawiodłam.